Galab Khamiis ah ayaa sidii caadada u ahayd Abuu Colaad wuxuu kormeer ku tegay xeradii Marin-habaabiyeyaasha. Halkaas ayuu inta badan ku soo booqan jiray Abuu Seef si uu wax uga ogaado wax alla wixii ku soo kordhay hawlahoodii iyo heerka uu maraayo tababarkii lagu dhallan-rogaayay carruurta ee ay wadeen muddooyinkii ugu dambeysay. Wuxuu markiiba goobta, xarunta dhexdeeda, kula kulmay Abuu Seef oo aanay wejigiisu ka muuqan farxaddii looga bartay. Markii ay salaantoodii caadiga ahayd is dhaafsadeen, ayuu Abuu Colaad ka wareystay sababta uusan u faraxsaneyn, oo ay wejigiisa murugada u saaran tahay.

“Ma waxaa jira dhibaatooyin la xiriira qoysaskaaga?” ayuu su’aal ugu soo koobay, isagoo si kalsooni ah u tusinaayay inuu xallin karo dhibaato kasta oo dhinacaas uga timaada.

Abuu Seef markiiba intuu madaxa ruxay ayuu u sheegay Abuu Colaad in waxaas iyo wax u dhow aysan waxba ka beddeli karin xaaladdiisa, isagoo ad-adayg iska raadinaya ayuu yiri, “ma xaas baa qiime noogu fadhiya, waa innaga sida shaarka isugu beddelannee!”, Abuu Colaad intuu dhoolla-caddeeyay ayuu haddana dib u waydiiyay sida ay wax u jiraan.

Qaddar aamusnaan ah, kaddib ayuu Abuu Seef cod gaaban ugu sheegay Abuu Colaad in hawlahoodii ay sii adkaanayaan, arrimahoodiina ay ku dhow yihiin inay fashilmaan, “dadkii naftooda iyo maalkooda diyaarka noola ahaa baaba maanta na karaahsaday, oo taageeradooda dib noogala laabtay,” ayuu yiri Abuu Seef, isagoo hoos fiirinaya.

Abuu Seef isagoo isku dayaya inuu wax badan dareensiiyo saaxiibkiis Colaad ayuu ku yiri, “Abuu Colaadow sidaas oo dhan inaan arrimaha u adkeyno ma aha, dadkeennaan kuu aqaannaaye cid khasab ku amri karta ma jirto, intay ku jecel yihiin wax waad noqon kartaa, laakiin maalinta ay ku nacaan awood waxay u leeyihiin inay ku burburiyaan. Waxaa ila quman Sheekhow waxyaabaha ay dadku nagu nacaayaan inaan joojinno, shalay waan kasbannay maantana waan kasban karnaa,” ayuu yiri Abuu Seef.

Abuu Colaad baa intuu bakooraddiisii si xoog badan ciidda u suray, ayuu si xanaaq ah oo ay weliba canaani ku jirto, ugu sheegay Abuu Seef in waxaas iyo wax la mid ah uusan ka wel-welin oo aysanna marnaba ahayn in dheg loo dhigo shacab miskiin ah, oo weliba ay awoodaan in sida ay doonaan ay ka yeeli karaan. “Ma annagaa hadda u dhutineyna taageero shacab? Ayuu yiri, “san-dulle ayaan ku yeelsiineynaa wax kasta oo aan rabno.

Maanta ma joogno xilligii aan shacabka soo jiidaneynay oo aan taageeradooda u baahneyn, xoog baan leennahay, kaas baana ku maquunineynaa shacabka”. Intaas oo hadal kulul ah markii uu Abuu Colaad isugu dubbariday ayuu intuu si fiican u eegay Abuu Seef ku yiri, “ma xal kale baad inoo heysaa?”

Abuu Seef qaddar yar ayuu su’aashaasi ka fakaray, wuuna iska ogaa inuusan xal kale jirin; waa markii ugu horreysay oo uu hadalka Abuu Colaad ka fahmo in dhexdooda ay kala dambeyn ka jirto, oo uu ugu awood sheeganayo inuu uga jago sarreeyo maamulka fidno wadayaasha ee ay ku wada midoobeen. Waxaad mooddaa inuu Abuu Seef hadda uun fahmay sida ay wax yihiin, xisaabo tiro badan ayaa madaxiisa dhex ordaayay, wuxuu is lahaa, “tolow imisa kale oo aanan weligay arkin baa kooxdeenna u madax ah? Imisa talo ayaan anigu madax u ahay? Imisa xero oo sidaan oo kale ah ayaa jira?” Meel uu uga laabto inaysan jirin ayaa u caddaatay.

Fulay xantiisa ma mooga. Abuu Seef wuxuu markiiba naftiisa ku waaniyay, “hooba naar galaasoy, tiinbooy,” waayo wuu ogaa halka ay naftiisu ku dambeyn doonto, haddii uu yareysto amarrada uga imaanaya Abuu Colaad.

Abuu Colaad oo si fiican ula socday inuu Abuu Seef isku buuqsan yahay, maba uusan ka sugin inay jawaab qayaxan afkiisa ka soo yeerto. Abuu Colaad intuu garabka soo qabtay Abuu Seef sida cunug yar oo uu dhalay oo kale ayuu ku waaniyay inuu wel- welka iska yareeyo, oo aysan marnaba jiri karin cid maanta rayid iyo ciidanba ka hor imaan karta ujeeddooyinkooda. Wuxuu niyadda ugu sii xoojiyay in shakhsi kasta oo isku dayay inuu arrimahooda curyaamiyo ay qoorta u dheerayn doonaan. “Wasalaamu Calaykum,” ayuu Abuu Colaad hadalkiisii ku soo af-jaray.

Abuu Seef wuu fahmay in warkaasi meesha ku go’an yahay oo aysan harin jawaab aan ahayn “Wacalaykuma salaam”, sidaas ayayna isku macsalaameeyeen oo ugu ballameen is arag dambe.

Talo ayaa ku caddaatay Abuu Seef. Wel-welkii uu markii hore qabay waxaa ugu darmay hadallada ad-adag ee saaxiibkiis Abuu Colaad iyo go’aankiisa qallafsan. Markii hore wuxuu Abuu Seef rumeysnaa in haddii uu u bandhigo Abuu Colaad isbeddelka shacabka iyo taageeradooda sii yaraaneysa uu la dejin doono qorsheyaal cusub oo dad kasbasho ah. Taas beddelkeeda wuxuu Abuu Seef yaqiinsaday in Abuu Colaad uu weli la soo indha-cad yahay, “aan dilno qofkii naga hor yimaada”.

Abuu Seef wuxuu dareensan yahay in sumcaddii uu ku dhex lahaa dadka ay ka gubatay markii uu Marin-habaabiyeyaasha u noqday wejigii ay meel kasta la shir tagayeen, oo albaab kasta oo ay dan ka lahaayeenna ay ku furteen wejigiisa. Waxaa kaloo uu Abuu Seef si weyn ula socdaa dhibaatada madaxiisa dad badan oo rayid ah loogu geystay, laguna dhaqan beddelay carruur badan oo laga leexiyay dhabbihii horumarka iyo wanaagga, oo laga dhigtay xaabadii lagu shidayey dagaallada, waana taas tan wel-welka ugu badan ku beereysa.

Waxay ahayd galab Jimco ah, salaaddii casir markii la tukaday ayaa Carsaanyo iyo Qasaaye waxay isu soo raaceen guriga Faadumo, si ay u oofiyaan ballantii ay ka qaadeen saaxiibkood Abaadir, oo u soo cawday, kana codsaday inay kala hadlaan Faadumo si ay uga oggolaato inuu guursado. Carsaanyo iyo Qasaaye waxay soo kaftamaan oo ay hadba jiiro isku soo dhigaanba ugu dambeyn waxay yimaadeen gurigii Faadumo.

Albaabka markii ay garaaceen, Faadumo ayaa ka furtay, way isa salaameen kaddibna waxay ku soo dhoweysay inay fariistaan qolka fadhiga. Faadumo ayaa durbadiiba shaah dabka saartay. Qasaaye iyo Carsaanyo waxay Faadumo u ahaayeen dad in muddo ah is yaqaannay, oo walaalo ahaan u wada kaftama, isna kaalmeeya markii ay dhibaatooyin qoys ama kuwa shakhsi ahba soo food saaraan midkood.

Faadumo oo shaahii u soo wadda martidii u timid ayaa albaabka la soo garaacay, kolkey furtay ayaa waxaa ka hor yimid weji ay si fiican u garaneyso. “Asalaamu calaykum, soo dhowow Abaadir,” intay tiri ayay si asluub leh ugu orodday jikada, waxayna u soo qaadday koob dheeraad ah si uu ugu biiro saaxiibbadiisii kale ee qolka fadhiga ku shaahayay.

Qasaaye iyo Carsaanye ayaa iyaguna si wanaagsan u wada salaamay Abaadir. Qaddar yar oo kaftan ah markii la is dhaafsaday ayaa Qasaaye oo intooda kale u fur- furnaa uu daboolka ka qaaday arrinta ugu muhiimsanayd ee ay galabtaasi guriga Faadumo ugu soo ballameen.

Carsaanye iyo Qasaaye ayaa isu dhiib-dhiibay hadalka, kuna qanciyay Faadumo inuusan jirin maanta nin aan Abaadir ahayn oo ay guursan lahayd oo uga wanaagsan. Faadumo mowqifkii ay ka taagneyd guurka Abaadir goor hore ayay ka soo tagtay, waqti badanna kuma qaadan inay aqbasho guurka Abaadir.

Faadumo waxay weliba qiratay inay hore ugu qaldaneyd fikirkii ay ka qabtay kooxahan carruurta u diray dagaalkii ay ku geeriyoodeen. Abaadir si farxad leh ayuu u soo dhoweeyay aqbalka Faadumo, waxaana fursad qaali ah u noqotay in hadda ay Faadumo ifka ugu neceb tahay Marin-habaabiyeyaasha, oo ay markii hore dartood u diideysay guurka Abaadir.

“Waa la necbaystaa waxa uu ruuxa aad jeceshahay neceb yahay,” ayaa niyaddiisa dhex meereysanaysay, “kuwaan bini’aadan ma ahan, … shaarbaha waa daysataa gar dheerna ma lihid, ayay igu karbaasheen,” ayuu Abaadir yiri, si uu Faadumo ugu caddeeyo inuu kala mid yahay naceybka iyo ciilka ay Faadumo u qabto kooxdaas Marin-Habaabiyeyaasha.

Kulankoodii guul ayuu ku dhammaaday, marba haddii ay Faadumo aqbalsiiyee guurka Abaadir. Carsaanyo ayaa isku dayay inuu waqti go’an u qabto maalinta meherkooda, hase yeeshee Qasaaye ayaa hadalka ku jaray oo ku taliyay in marka hore waqti loo sameeyo tacsida labadeedii wiil ee lagu dilay dagaalkii Marin-habaabiyeyaashu ay geliyeen.

Sidaas ayaa la isku wada raacay, waxaana lagu ballamay in jimcaha dambe la isugu yimaado guriga Faadumo, si loo sameeyo tacsida. Qasaaye iyo Carsaanye ayaa indhaha isaga baaqay si ay fursad ay ku wada hadlaan u siiyaan Faadumo iyo Abaadir, waxayna ka codsadeen in la fasaxo, iyagoo ku marmarsiyoonaya inay meelo kale u sii socdaan.

an iyo intii uu Warsame ka mid noqday xubnaha baarlamaanka ayaa sababo la xiriirta ammaankiisa wuxuu deggenaa hotel. Caasho ayaa inta badan hoteelka ku soo booqan jirtay duqeeda, gaar ahaan maalmaha jimcaha, maadaama uu soo dejiyay xaafad aan ka fogeyn meesha uu deggan yahay.

Waxay ahayd duhurnimo Isniin ah, oo ay Caasho sii saarneyd gaadiidka dadweynaha oo ku sii jeeday dhinaca hoteelka uu Warsame deggenaa. Si aad ah ayay u deg- degsanayd, una murugeysneyd, wayna isla hadleysay oo qofka dhinaceeda fadhiya wuu dareemi karay inay wax ka qaldanaayeen. Sidii caadiga u ahayd uma lebbisneyn, si aan habbooneyn ayay u garba-saarka u xirnayd oo maro baati ah oo dacalkeedu uu dhulka yaallay ayey sidatay. Dhidid badan ayaa ka socday, mar-marna intay hingooto ayay indhaheedu ilmeynayeen.

Halkii caadada u ahayd inay baska uga harto iyadoon la gaarin ayayna ka degtay baabuurkii, waxayna dareensaneed inay dadku indho gaar ah ku eegayeen. Hase yeeshee, diyaar uma aysan ahayn inay ka jawaabto su’aalo badan oo ay ka fileysay rakaabta, maadaama ay dareemeen xaaladdeeda.

Qaddar yar markii ay socod tallaabo dheer ahi soo boobtay bay soo gaartay halkii ay dooneysay oo ah hoteelka uu deggan yahay Warsame. Waqtigaas Warsame weli qolkiisa ayuu ku jiray, oo wuxuu isku diyaarinaayay salaadda duhur inuu u baxo. Inta badan shaqaalaha hoteelku way soo wargelin jireen marka uu qof u yimaado Warsame, laakiin Caasho way garanaayeen inay xaaskiisa tahay, sidaas daraadeed iyadoo aanay qofna la hadlin ayay gudaha u soo gashay hoteelka ilaa ay soo gaartay qolkii Warsame.
Garaacis xooggan oo aanay fahamseyn Caasho, laakiin ay moodeyso inay si caadi ah u garaaceyso ayay kala dul-dhacday albaabkii qolka, maaddaama ay ahayd qof ku jirta xaalad aan caadi ahayn. Warsame wuu ka naxay qaabka albaabka loogu soo garaacay, waayo argagax ayuu lahaa dhawaqa uu bixinayay albaabka, oo wuxuu in haddii ay shaqaalaha hoteelka yihiin ay si asluubeysan ugu soo garaaci lahaayeen albaabka amaba ay telefoon iska soo hormarin lahaayeen. Warsame wuxuu niyadda iska dareensiiyay inuu jiri karo dhib la soo gudboonaaday mid ka mid ah xildhibaannada la deggan hoteelka oo qofka soo garaacaya uu qeyladhaan wado.

Albaabka ayuu si deg-deg ah u furay, aad buu uga naxay markuu arkay Caasho, waayo waxay lahayd muuqaal uusan weligiis ku arkin. Durba wuxuu gartay inaysan ahayn booqasho caadi ah, maadaama aysan jimco ahayn. Warsame wuxuu aad ula yaabay daalka iyo murugada wejiga xaaskiisa uga muuqday.

Salaantii caadiga ahayd intuu hilmaamay ayuu ka hor geeyay, “side bey wax u jiraan maanta, xaafadda sidee lagu ahaa?” iyo su’aalo la mid ah ayuu si darandoorri ah u waydiiyay.

Caasho intay gudaha qolka u soo gudubtay ayay si deg-deg ah albaabka hoosta uga xirtay. Mar keliya ayay isku duubtay duqeeda oo aan weli waxba fahmin, laakiinse ay dhegihiisu diyaar u yihiin waxa ay xaaskiisu u soo waddo. Caasho sidii bay ugu dheggeneyd oo weliba si hoose ugu ooyeysay duqeeda, ilaa ay ilmadeeda qoysay shaarkiisa. Warsame wuu dareemay inaysan wax sahlan ahayn waxa ay islaantiisu doonayso in ay u sheegto; intuu labadeedii gacmood iska fujiyay ayuu si ay deggenaani ku jirto uga codsaday inay u sheegto sida ay wax u jiraan.

Cod aad u xiiqsan oo laga garan karo inay maantoo dhan oyneysay ayay mar keliya kula soo boodday, “wiilkeennii Guuleed..Warsame…wiilkeennii Guuleed,” intay tiri ayay hadalka sii wadi kari waysay.

Warsame oo sugi la’a waxa ay Guuleed ka sheegi doonto ayaa si caro leh u yiri, “naa maxaa helay wiilka, Guuleed,.. Lahaane,… ii sheeg warka”. Caasho weli ooyintii bay sii waddaa, iyadoo uu hadalkeedu sidii u go’go’an yahay ayay intii ku celisay, una raacisay, “Alle ha u naxariisto wiilkeennii Guuleed!”

Warsame intuu fariistay oo haddana istaagay, ayuu indho aan weli qanacsaneyn ku waydiiyay xaaskiisa sida ay wax u dhaceen iyo waxa ay ula jeeddo. “Alle ha u naxariisto,” ayey magaca Guuleed ku lammaanisay.

Caasho waxay duqeeda Warsame u sheegtay in Guuleed uu dhintay, oo weliba aanay cidna diline uu isagu is-dilay. “Qaraxii shalay ka dhacay saldhigga weyn qofkii fulayay buu ahaa, oo Guuleed wuu is-miidaamiyay,” ayay warkeedii dhiillada lahaa ku soo gabagabeysay, ooyinteediina halkii ka sii wadatay.

Cabbaar yar ayuu Warsame aamusay, waxa keliya ee dhegihiisa ku soo dhacayayna waxay ahayd baroorta Caasho. Aad bay maskaxdiisa ugu adkeyd inay aqbasho dhacdadaas, inkastoo uu maqlay inuu qaraxaas dhacay, haddana marnaba kuma fikirin in wiil uu dhalay uu halaaggaasi ay dadka badan ku dhammaadeen gaysan karo.

Mar keliya ayuu si qeylo-dhaan ah u yiri, “naa warka aad sheegeyso xaqiiqo ma yahay? Yaa kuu sheegay adigu inuu Guuleed ahaa qofkaas is-miidaamiyay?” Caasho oo yara hakisay ooyinteeda, balse laga garan karo inuusan codkeedu caadi ahayn, ayaa cod hooseeya laakiin ay kalsooni ku jirto ugu tiri, “war ay raadiyaha ka sii daayen kooxdii uu Guuleed bilahaan dambe la noolaa, ayay magaciisa oo saddexan ku sheegeen, (Guuleed Warsame Aadan) inuu ahaa qofkii ay u adeegsadeen qaraxa saldhiggaas.”

Weliba inay dhowaan soo saari doonaan kooxdaas cajal muuqaal ah oo muujinaya Guuleed oo dardaarmaya, isagoo bam isku xiray oo damacsan inuu is-qarxiyo iyo sidii uu falku u dhacay, ayey ballanqaadeen soo bandhigisteeda ayay Caasho ku sii dartay sheekadeeda. Caasho waxay Duqeeda mar kale ugu xoojisay xogteeda in aanay ku kaaftoomin warka ay raadiyaha kooxdaasi ka sii daayeene, balse ay tagtay xeradii uu ka tirsanaa Guuleed oo ay geeridiisana u xaqiijiyeen macallimiintiisa, kuwaasoo u sheegay in uu wiilkeedii Guuleed ahaa shahiiday.

Warsame intaas kaddib wuu shaki baxay, oo wuxuu xaqiiqsaday inuu wiilkiisu geeriyooday, oo aanay cidi diline uu isagu is-qarxiyey, si foolxunna uu u dhintay. Warsame isagoo madluunsan oo madaxa ruxaya ayuu xaaskiisa Caasha ku yiri “imisaan ku lahaa aan wiilkeenna ka ceshanno kooxdaas carruurta waashay?” Wuxuuna ugu maah-maahay, “Haddii talo waayeel la yeeli lahaa waraabe waxar ma cuneen.”

Caasho oo qaladkaas garwaaqsan ayaa ku andacootay inaysan marnaba fileyn sidaan inay wax u dhici doonaan. Qaddar yar kaddib markii ay eedeyn iyo shallaay is- dhaafsadeen ayay isku samirsiiyeen in waxaan ay qornaayeen, ayna horay noloshooda uga sii wataan kuna waano qaataan qaladaadkooda.

Caasho iyo Warsame waxay ku ballameen arrinta ku dhacday inay uga digaan saaxiibbadood oo sidaas si la mid ah ay carruurtooda horay u raaceen kooxdan, una sheegaan inay ka soo ceshadaan carruurtooda inta ay goori goor tahay.

Warsame markii ay Caasho ka tagtay ayuu keligiis iskula showray inuu islaantiisa waqti badan la qaato oo uu hadda kaddib hanto, si aanay u raacin dhabbihii uu maray wiilkoodii Guuleed. Wuxuu ogyahay in Marin-habaabiyeyaasha ujeedooyinkooda ugu waaweyn ay yihiin haweenka iyo carruurta inay duufsadaan, si ay si qaldan ugu adeegsadaan.

Waxay ahayd subax aroor hore ah, oo uu da’ayay roob aad u xooggan. Macallin Duufiye socodkii uu billaabay markii uu salaadda subax tukaday ayuu weli sii watay. Gacan wuxuu ku sitay dallad aad u weyn, oo uu kaga gabbanayay dhibcaha roobka, tan kalena shandad yar oo ay ugu jireen dharkiisa iyo wixii kale ee uu u baahnaa. Waxa uu ku soo lugeynayay luuqyo uusan weligiis horay u soo marin, waxay ahayd cidlo oo dadka intiisa badan weli ma aanay soo toosin, waddooyinka waaweyn inuu marana wuxuu uga baqay inuu ka hor yimaado qof aqoonsada, waayo wuxuu ku socday jiho aanay kooxdii ay wada shaqeynayeen u oggoleyn inuu aado.

Macallinku wuxuu ahaa nin in badan soo fikiray oo go’aan cad ku soo dhaqaaqay. Kolkii uu in muddo ah soo socday, uuna soo dhaafay dhammaan jid-gooyooyinkii iyo deegaannadii uu baqdinta ka qabay, ayay neef qaboobi ka soo go’day, sababtoo ah waxaa uu gadaal u fiiriyay xaafadihii cabsida lahaa ee uu ka soo gudbay.

Haddii ay arki lahaayeen qaar ka mid ah dadka la shaqeeya kooxda uu baxsadka ka yahay waxay ku noqon lahayd hal-xiraale aan jawaab lahayn oo naftiisa ayaa halis u geli lahayd inay gacanta u gasho ma naxeyaal uu ogyahay waxa ay ku xukumayaan iyo sida ay ula dhaqmayaan.

Inkatsoo aanu gaarin halkii uu beegsigiisu ahaa, haddana ma jirto baqdin uu qabo, maadaama uu soo galay dhul uu isku halleyn karo, oo dadkii uu ka cabsanayay aanay joogin. Isagoo socodkiisa sii wata ayuu si hoose qalbiga iskala hadlaayay, oo uu is lahaa, “wallee! sida ay raggaas wax u wadeen ima cajabin,” wuxuu galay xusuus dheer oo uu ka soo billaabay maalintii uu kooxdan la soo jaan-qaaday, oo ay hawlaha macallinnimada ah u xilsaareen.

Naftiisa ayuu ku canaananayay sababta ay goor hore u fahmi wayday ujeeddada ay kooxdan ka lahayd carruurta uu macallinka u ahaa. Markii uu xisaabtamay waxaa u soo baxday tiro boqollaal kor u dhaafaya oo arday ah in uu wax soo baray, hase yeeshee ay madrasadiisa ku soo hartay maanta in aan 20 arday ka badnayn.

“Sidii ay marba tobaneeyo carruur ah iiga kaxeysanayeen oo ay ii lahaayeen way shahiideen ayaanba arkay anigoo madraso cidlo ah dhex taagan,” ayuu is-yiri.

Macallin Duufiye wuxuu is-dareensiiyay in xitaa uusan ku heysan kooxdaasi dhaqaalihii uu horay uga bartay, oo markii ay isku cusbaayeen ay si joogto ah u siin jireen, taas beddelkeedana ay muddooyinkan dambe ula yimaadeen in ay quursadaan gebi ahaantiisba, oo markii uu la hadlana aanay dan ka galeyn oraahdiisa, oo ay ula muuqdeen rag hadafkii ay ka lahaayeen ka gaaray. Sidaas darteed, waxay macallinka la noqotay in ku talagalka kooxdaasi ay tahay isagoo dhan inay ka tashadaan, waxayna si aad ah wax uga beddeleen heshiiskii ay la galeen, markuu mashruucan la billaabayey.

Macallin Duufiye markii uu soo gaaray deegaankii uu doonayay ee uu is-lahaa waa halkaad kaga badbaadi lahayd raggaasi, ayuu ku leexday maqaaxi yar oo dhismaheedu uu baraako ka sameysan yahay. Waxaa markiiba u yimid inan yar oo shaqaale ka ahaa maqaayadda. Wuxuu ka dalbaday inuu u soo hormariyo koob shaah ah oo bigeys ah, kaddibna canjeero iyo beer loo keeno.

Dalabkiisii ayaa soo gaaray oo u kala horreeya sidii uu uu u kala codsaday. Macallinka wuxuu weli ka fekerayaa marxaladda cusub ee uu qorsheeyay inuu galo. Shaahii markii uu marsiinayo dhowr kabboosho ayuu intuu cirka eegay naftiisa ku qanciyay inuu go’aan sax ah soo qaatay, isagoo ku duceystay in uusan dib dambe ugu laaban raggaas iyo shaqadooda.